They’ve been doing this for years…

De muziekbusiness is een predatory business. De regels zijn zo opgesteld dat de roofdieren (the industry) een betere uitgangspositie hebben dan de artiesten (de prooien). Tel daarbij op dat de banden tussen managers, juristen en muzieklabels regelmatig verstrengeld raken en je ziet dat het voor een artiest een lastige opgave is om ongeschonden uit de contractbesprekingen te komen (zie ook mijn blogpost getiteld ‘Vaak zijn creatives ontevreden over hun contract ondanks het inschakelen van een jurist. Hoe kan dit?’)

Maar in het geval van Summer Walker kun je terecht vragen of er überhaupt wel onderhandeld is door Summer danwel haar management of juridische vertegenwoordiging. 

Een standaard artiestencontract moet als een startpunt voor onderhandelingen gezien worden. Hierbij kun je ervan uitgaan dat het contract dat aangeboden wordt, sterk in het belang van het muzieklabel opgesteld zal zijn. Dit kan terecht zijn als het muzieklabel een artiest van zero bekendheid naar wereldbekendheid brengt door intensief in de artiest te investeren (kapitaal en tijd) en dus alle risico’s draagt. Ook in dit geval echter zijn er meer dan voldoende punten waarop er onderhandeld kan worden. 

Vandaag de dag echter komt de situatie dat een artiest geen bekendheid heeft op het moment van tekenen (waarschijnlijk) niet meer voor. Muzieklabels doen niet meer aan artist development zoals dat vroeger gebruikelijk was. Een artiest moet al een gevestigde aanhang hebben, bewezen door social media followers en views, om op de radar van een label te verschijnen. De artiest doet dus al een belangrijk deel van het voorwerk. De artiest levert ook de content aan waarmee inkomsten gegenereerd worden. Een gewijzigde risico- en inkomstenverdeling is dan ook voor de hand liggend. 

Summer Walker ontvangt een percentage van 15% volgens haar eerdere contract. Ze heeft een voorschot van $85.000,- ontvangen. (Over dit bedrag en het percentage valt ook nog genoeg te vertellen maar ik concentreer me nu op het risico gedeelte). Dit voorschot is verrekenbaar en terugvorderbaar. Het is dus een schuld aan haar muzieklabel die terugbetaald moet worden (hier is zij jammer genoeg mee akkoord gegaan). Summer ontvangt pas inkomsten uit albumverkopen (streams of fysiek) op het moment dat deze schuld ingelopen is (recouped). 

Now here comes the fuckery (enige manier om deze werkwijze te beschrijven). Voor het inlopen van haar schuld worden niet alle inkomsten uit albumverkopen meegeteld. Van elke albumsale gaat slechts 15% (haar royaltypercentage) naar het inlopen van haar schuld. Als een album dus voor €1,- verkocht wordt, gaat slechts €0.15 naar het inlopen van haar schuld. De hele investering die gedaan is, wordt dus uit het potje van de artiest betaald. Het label loopt in dit verhaal geen enkele risico meer. Zij kunnen hun investering reeds meerdere keren terugverdiend hebben, terwijl Summer nog een groot deel van haar schuld open heeft staan. 

Daarnaast is in het contract bepaald dat het muzieklabel naast de inkomsten uit albumverkoop ook recht heeft op een substantieel deel van al haar overige inkomsten. So they’re double, excuse me, triple dipping the chip. 

Moral of the story: be safe out there…

foto: “Summer Walker – TCUS Logo-5” by thecomeupshow is licensed under CC BY-ND 2.0